Οι διεθνείς στατιστικές μας λεν πως η αυξητική στήθους είναι εδώ και χρόνια η πιο δημοφιλής αισθητική επέμβαση παγκοσμίως. Στις ΗΠΑ υπολογίζεται ότι περίπου 4% των γυναικών έχει υποβληθεί στην εν λόγω επέμβαση. Για να φτάσουμε όμως εδώ, μεσολάβησε μια ιστορία με πειραματισμούς και σκαμπανεβάσματα.
Ποιος επιχείρησε πρώτος την αυξητική στήθους (και σε ποια);
Η πρώτη καταγεγραμμένη απόπειρα έλαβε χώρα στη Γερμανία το 1895. Ο Χειρουργός Vincenz Czerny χειρούργησε μια 41χρονη τραγουδίστρια στην οποία μόλις είχε αφαιρεθεί ένας όγκος από τον αριστερό της μαστό. Η ασθενής ανησυχούσε για την εμφάνιση του μαστού της, οπότε αποφασίστηκε να μεταμοσχευθεί στην ελλειμματική περιοχή του μαστού της ένα λίπωμα που αφαιρέθηκε από την οσφυική της χώρα προκειμένου να γεμίσει το κενό.
O Vincenz Czerny με την ομάδα του σε χειρουργείο της εποχής
Το πρώτο μισό του 20ου αιώνα είδε να χρησιμοποιούνται μια πλειάδα απίθανων υλικών, από ενέσιμη παραφίνη και σφουγγάρια, εως βαμβάκι, γυάλινες μπάλες και ελεφαντόδοντα. Όπως αναμενόταν, οι επιπλοκές αυτών των επεμβάσεων ήταν τρομακτικές, όπως φλεγμονές, νεκρώσεις δέρματος, πνευμονική εμβολή, κώμα, μέχρι και θάνατος.
Πίσω από αυτές τις επεμβάσεις βρισκόταν, βεβαίως, η ακαταμάχητη επιθυμία των γυναικών για αύξηση των μαστών τους. Στα ‘40s και τα ‘50s, τα απόλυτα σύμβολα θηλυκότητας, όπως η Marilyn Monroe και η Jayne Mansfield, φημίζονταν για τα «πλούσια ελέη» τους, και τα ενισχυμένα σουτιέν δεν αρκούσαν πάντα.
Μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο στην Ιαπωνία οι γυναίκες άρχισαν να χρησιμοποιούν μη- ιατρική, υγρή σιλικόνη προκειμένου να αυξήσουν τα στήθη τους για να προσελκύσουν τους Αμερικανούς στρατιώτες που σταθμεύανε εκεί. Αυτό, φυσικά είχε επακόλουθο τρομερές επιπλοκές και κυρίως γάγγραινα των μαστών.
Διαφήμιση αυξητικής στήθους με ενέσεις υγρής σιλικόνης
Ώσπου το 1961 στο Τέξας οι Χειρουργοί Frank Gerow και Thomas Cronin, γεμίζοντας μια πλαστική φιάλη με αίμα, όπως συνηθιζόταν τότε, παρατήρησαν την ομοιότητά της με το γυναικείο στήθος. Το πρώτο σιλικονούχο ένθεμα ήταν πραγματικότητα και δοκιμάστηκε σε μια σκυλίτσα ονόματι Esmerelda.
Η εγχείρηση στέφθηκε από επιτυχία, οπότε την αμέσως επόμενη χρονιά, το 1962, η Timmie Lindsey έγινε η πρώτη γυναίκα που δέχθηκε σιλικονούχα ενθέματα. Μητέρα 6 παιδιών και εργάτρια σε τοπικό εργοστάσιο, ποτέ της δεν είχε φανταστεί πως θα προέβαινε σε μια τέτοια εγχείρηση. Στην πραγματικότητα απλά ήθελε να αφαιρέσει ένα ταττού όταν επισκέφθηκε τους Ιατρούς της. Τότε ήταν που οι Gerow και Cronin την ρώτησαν αν θα επιθυμούσε να είναι η πρώτη που θα το έκανε, προσφέροντάς της σαν δέλεαρ μια δωρεάν ωτοπλαστική (που η ίδια επιθυμούσε).
Χρόνια αργότερα η ίδια η Lindsey θα έλεγε στο BBC: “Όταν τελείωσε το χειρουργείο ένιωσα σαν να καθόταν ένας ελέφαντας πάνω στο στήθος μου. Δέκα μέρες μετά, όμως, όταν οι γιατροί αφαίρεσαν τους επιδέσμους, τα στήθη μου έμοιαζαν υπέροχα”!
Ενθέματα σιλικόνης συνέχισαν να χρησιμοποιούνται μέχρι τα τέλη του ’60, που εμφανίστηκαν τα ενθέματα γεμισμένα με φυσιολογικό ορό.
"Χρόνια αργότερα η ίδια η Lindsey θα έλεγε στο BBC: “Όταν τελείωσε το χειρουργείο ένιωσα σαν να καθόταν ένας ελέφαντας πάνω στο στήθος μου. Δέκα μέρες μετά, όμως, όταν οι γιατροί αφαίρεσαν τους επιδέσμους, τα στήθη μου έμοιαζαν υπέροχα”!"
Τα σύννεφα
Το 1976, μετά από 15 χρόνια χρήσης τους, τα ενθέματα σιλικόνης τελικά εγκρίθηκαν από τον FDA. Το 1977, όμως τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Μια γυναίκα από το Cleveland ισχυρίστηκε ότι τα ενθέματά της είχαν σπάσει, προκαλώντας της πόνο και ταλαιπωρία. Μέσω δικαστικού διακανονισμού κέρδισε 170,000 $, με αποτέλεσμα όλο και περισσότερες γυναίκες που είχαν υποβληθεί σε αυξητική να υποβάλουν μηνύσεις και πολλές να ανησυχούν για την ασφάλεια τους.
Το 1991 τα δικαστήρια απεφάνθησαν πως δεν μπορεί να τεκμηριωθεί η ασφάλεια των σιλικονούχων ενθεμάτων και πως στο εξής θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για αποκαταστάσεις μετά από μαστεκτομή και όχι για αισθητικούς λόγους.
Έτσι, το 1992 στην Αμερική άρχισαν να χρησιμοποιούνται σχεδόν αποκλειστικά ενθέματα φυσιολογικού ορού, αν και η αίσθηση και η όψη τους ήταν υποδεέστερη αυτών από σιλικόνη.
Ως το 1993, αν και τα σιλικονούχα ενθέματα είχαν σχεδόν 12,000 καταδίκες, δεν είχε αποδειχθεί η ευθύνη ή η συμμετοχή τους σε κάποια συστηματική νόσο, π.χ. αυτοάνοσο ή καρκίνο. Το FDA τελικά αναθεώρησε, λέγοντας πως όποια γυναίκα δεχόταν ενθέματα σιλικόνης θα έπρεπε παράλληλα να συμμετάσχει σε πολυκεντρικές έρευνες που θα αποδείκνυαν την ασφάλειά τους.
Δεκατέσσερα χρόνια (και πολλές μελέτες) αργότερα τελικώς απεδείχθη ότι τα ενθέματα σιλικόνης είναι απολύτως ασφαλή και ήρθη η απαγόρευσή τους στις ΗΠΑ. Υπόψιν πως όλο αυτό το διάστημα η χρήση τους ήταν ελεύθερη σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο.
Σήμερα όσες γυναίκες υποβάλλονται σε αυξητική μαστών προτρέπονται να κάνουν συχνό follow up με τους ιατρούς τους και φυσικά ενημερώνονται ενδελεχώς για όλες τις πιθανές επιπλοκές.
Η Lindsey είπε στο BBC: “Νόμιζα πως θα στέκονταν εκεί, στητά για πάντα. Δυστυχώς είναι σαν αληθινά στήθη, αρχίζουν να κρεμούν με το χρόνο.”
Συμπληρώνοντας: “Είναι όμως υπέροχο να ξέρω πως ήμουνα η πρώτη”!
