Κάτι που ξεκίνησε σχεδόν σαν πείραμα το 1962, όταν ο ειδικευόμενος τότε Πλαστικός Χειρουργός Frank Gerow παρατήρησε την ομοιότητα του ασκού μιας μονάδος αίματος με το σχήμα του γυναικείου μαστού και αποφάσισε να πειραματιστεί, κατασκευάζοντας ένα αντίστοιχο ένθεμα σιλικόνης, έμελλε να καθιερωθεί διαχρονικά σαν η συνηθέστερη αισθητική επέμβαση παγκοσμίως: η αυξητική στήθους.
Στα χρόνια που ακολούθησαν τα ενθέματα σιλικόνης μελετήθηκαν εξωνυχιστικά και με τη βοήθεια της τεχνολογίας εξελίχθηκαν σημαντικά. Σήμερα βρισκόμαστε πλέον στην όγδοη γενιά ενθεμάτων σιλικόνης, που αναμένεται να έχουν προσδόκιμο ελεύθερο συμπτωμάτων τα 30 έτη.
Η συνηθέστερη επιπλοκή των σιλικονούχων ενθεμάτων είναι η ρικνωτική κάψα, δηλαδή η ινώδης μεμβράνη που αναπτύσσεται αντιδραστικά γύρω από το ένθεμα για να το απομονώσει από τον οργανισμό μας. Αυτή η διαδικασία αρχίζει αμέσως μετά την είσοδο του ενθέματος στο μαστό, αλλά συνήθως δίνει τα πρώτα συμπτώματα (κνησμό, ψηλαφητές σκληρίες και παρεκτόπιση από την αρχική του θέση) 15-20 χρόνια μετά το αρχικό χειρουργείο.
Η κατάσταση διορθώνεται χειρουργικά, με την αντικατάσταση του παλαιού ενθέματος και της κάψας του και την δημιουργία μιάς νέας θήκης για το καινούργιο ένθεμα, έτσι ώστε το στήθος ν' ανακτήσει το φυσιολογικό μέγεθος και σχήμα.
Ενημερωθείτε για τη σημαντικότερη επιπλοκή της.
