ΑΚΡΑ ΧΕΙΡΑ

Η δυνατότητα της σύλληψης με τα δάκτυλα είναι χαρακτηριστικό των ανώτερων θηλαστικών και μας έχει βοηθήσει εξελικτικά στο να δημιουργήσουμε πολιτισμό. Λεπτές κινήσεις που κάνουμε ασυναίσθητα καθημερινά προϋποθέτουν την αρμονική συνεργασία οστών, τενόντων, αρθρώσεων, αγγείων και νεύρων. Οποιαδήποτε δυσλειτουργία σε ένα από αυτά τα στοιχεία μπορεί να επιφέρει ανυπολόγιστες συνέπειες στη λειτουργία του χεριού.

Ενδεικτικά αναφέρονται οι συχνότερες παθήσεις της άκρας χειρός και η αντιμετώπισή τους.

ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΚΑΡΠΙΑΙΟΥ ΣΩΛΗΝΑ
To σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα οφείλεται στην πίεση του μέσου νεύρου κατά την πορεία του μέσα στον καρπό. Αποτέλεσμα της πίεσης είναι το μούδιασμα των δακτύλων που νευρώνονται από το νεύρο αυτό, δηλαδή του αντίχειρα, του δείκτη, του μέσου και του μισού παράμεσου. Σε προχωρημένα στάδια εμφανίζεται επίσης αδυναμία σύλληψης (πτώση αντικειμένων) και αφύπνιση από πόνο.
Η χειρουργική αντιμετώπιση του συνδρόμου είναι η αποσυμπίεση του πεπιεσμένου μέσου νεύρου με διατομή του εγκαρσίου συνδέσμου του καρπού υπό τοπική αναισθησία.

TRIGGER FINGER
Ο εκτινασσόμενος δάκτυλος αποτελεί μια συχνή φλεγμονώδη νόσο των τενόντιων ελύτρων των καμπτήρων, συνηθέστερα του αντίχειρα. Αφορά την παρεμπόδιση ενός καμπτήρα τένοντα στην κίνησή του κατά μήκος ενός φλεγμένοντος, στενωμένου ελύτρου, οπότε η διέλευση τελικά δια αυτού δίνει την αίσθηση εκτινασσόμενης σκανδάλης (trigger).
Η νόσος μπορεί να οφείλεται στη ρευματοειδή αρθρίτιδα, το διαβήτη, τον υποθυρεοειδισμό ή σε επαναλαμβανόμενους μικροτραυματισμούς και συνήθως αφορά γυναίκες ηλικίας 40 – 60 έτη. Κλινικά εμφανίζεται με την παρουσία επώδυνου οζιδίου και το μηχανικό κώλυμα του τένοντα σε κάμψη ή έκταση.
Η αντιμετώπιση μπορεί να είναι συντηρητική ή χειρουργική. Η συντηρητική μέθοδος αφορά τη χορήγηση αντιφλεγμονώδους παράγοντα τοπικά και τη ναρθηκοποίηση, ενώ η χειρουργική τη διατομή του στενωμένου σημείου του ελύτρου υπό τοπική αναισθησία.

ΝΟΣΟΣ DUPUYTREN
Έτσι ονομάζεται η ιδιοπαθής ρίκνωση της παλαμιαίας απονεύρωσης που προκαλεί σταδιακά μόνιμη κάμψη του παράμεσου και του μικρού δακτύλου. Η νόσος είναι συχνότερη σε άρρενες ηλικίας 40 – 60 ετών και έχει κληρονομική προδιάθεση. Άλλοι παράγοντες που ενοχοποιούνται στην εμφάνιση της νόσου είναι το κάπνισμα, το αλκοόλ, ο σακχαρώδης διαβήτης και η επιληψία.
Η χειρουργική αντιμετώπιση της νόσου είναι η εκτομή του ουλώδους ιστού μέχρις υγιούς και η κάλυψη του ελλείμματος με δερματικό μόσχευμα.